De crisis in Honduras blijft …

Degenen die reizen, blijven waar ze zijn, luchthavens gesloten, mijn zoon is blij omdat hij niet zal hebben om zijn examen te doen. De situatie is: avondklok voor meer dan 24 uur, geen zaken, geen werk, en geen oplossing.

De rest, gewoon een voortzetting van dezelfde roman waarin de uiteinden, elke dag zijn meer gepolariseerd … na bijna drie maanden na haar eerste vonk. Het is gevaarlijk om iets te zeggen, omdat de buurman zou kunnen zijn aan de andere kant en het verschrikkelijk om een ​​levenslange relatie verbreken alleen voor het uiten van een oprechte emotie zou zijn. Het eenvoudigste is om te denken dat Zelaya of Micheletti (een van de twee) heeft de schuld voor alles, mensen zijn zo, onze geest neemt ons mee naar complexe vraagstukken te vereenvoudigen en onze hersenen vergemakkelijkt puzzels beschuldigen een persoon, een kleine groep, een datum , een omstandigheid of een politieke partij.

Het doen van een lezing van de afgelopen 50 jaar, we weten allemaal dat revoluties nodig om precedenten te creëren en belangrijke veranderingen zijn. Het zou pijnlijk zijn om te gaan door een crisis zonder dat de wortels voor de noodzakelijke veranderingen (die er natuurlijk ook zijn) voor een sociale schuld die niet kan worden verborgen, schadelijke gewoonten van politici gewend zijn om te doen wat ze willen, beperkte visies van participatieve gebouw en een kloof tussen de werkelijkheid en wat ze in blik aan ons te verkopen. Om wijzigingen aan te brengen, moeten we schrijven, denken, voorstellen, en dromen … niet alleen een rode sjaal dragen op ons gezicht of een wit t-shirt (aan de buitenkant). Het rampenplan is dan wat is vermeld op Wikipedia erover, een woord dat gemakkelijk te gebruiken als een tong twister, maar niet zo eenvoudig om het te nemen naar deze omgeving zonder vertekenende.

Onvoorziene… Het rampenplan verschilt van de mogelijkheid om, vanuit een formeel oogpunt, omdat de mogelijkheid bestaat uitspraken of proposities die noodzakelijk waar zo ook wat niet per definitie onwaar, terwijl men niet kan zeggen dat een propositie is contingent als het noodzakelijk waar.

Sommige kunnen worden achter 105 sleutel, met de rust die we niet hebben verloren de 125 kbps en geloven dat “ze” moeten hun probleem op te lossen. Maar wij zijn ook mensen in een geleend land, waar we hebben familie en oprechte vrienden, sommigen van hen het breken van hun borst met het verzet, anderen in de tank waar is de lancering stromen van water; beiden bewust van hun verantwoordelijkheid en overtuiging. Daarom kunnen we niet helpen gevoel, want vooral wij zijn broeders en de situatie leidde ons naar gedachten die te verdedigen afgedwaald van hun oorspronkelijke pad (Spaans idioom: “soltaron la tangente”) Op een moment voor ons onbekend.

Hoe dan ook, we hopen dat deze situatie niet kost ons nog eens 12 jaar burgeroorlog in de meanderende van Araute de rivier, ook dat we niet moeten verliezen meer familieleden en, eens en voor altijd … die schoften bereiken akkoord.

Na deze, wij waarderen de ruimte die deze crisis heeft ons voor te stellen, en als het mogelijk is, het koppelen, neuronale patches die zinvol zijn om een ​​consistente output naar de behoeften die niet kon verbergen met al dit lawaai te bouwen. We willen ook begrijpen dat sommige mensen opzij en laat het werken aan degenen die verwachten een hiaat te voorzien helpen … en natuurlijk hoop ik terug te keren genieten van een gebraden vlees met mijn buurman op vrijdagavond.

Dat is het leven, utopisch als de laatste paragraaf, echt als de eerste een en spannend als toen ik drukte op de knop “publiceren” … slechts 4 minuten voordat de macht was.